Joodsch-Palestina

JOODSCH PALESTINA

gerekend en onze bagage stevig en doelmatig voor de reis aan den wagen bevestigd. Het is een hartelijk afscheid van de familie Goldsmit, en het heele Huis geeft ons het uitgeleide. Met vele goede wenschen. In langzamen gang gaat het aanvankelijk door de drukke straten, langs den immer imposanten Muur, den Olijfberg op. Nog eenmaal geniet ik de vele vergezichten. Dan, boven gekomen, slaan we noordwaarts den weg naar Haifa in en we keeren ons om en brengen een eerbiedigen afscheidsgroet aan Jerusalem, dat zich allengskens achter de kronkelingen des weegs aan onze blikken onttrekt. Effen ligt de weg en snel gaat nu de vaart. Zoo is de hitte daar buiten in de auto best te verdragen. Struck heeft zich opzettelijk naast me gezet en wijst me telkens op de plaatsen en plekjes die zijn kunstenaarsoog ontroeren. En dat zijn er vele. Want Struck kijkt hier in het Land bovendien overal met het oog der Liefde. „Merkt ge wel — zegt hij onophoudelijk — hoe overal nog de duidelijke sporen van den vroegeren terrassenaanleg daar te zien zijn?” Ik geef hem gaarne gelijk. En als ik het ook minder gaarne zou willen, zoo zou ik het wel moeten erkennen, omdat het eenvoudig niet te loochenen is. Herhaaldelijk vermaant mij Struck aldus: „Stel u dat nu voor in het najaar of in het voorjaar, als alles leeft en geurt en bloeit. Denk er wel om, dat ge hier gekomen zijt in den hevigst dorstigen tijd. Ik zeg u dat zoo dikwijls, opdat ge het goed Zult weten. En daarnaar oordeelen.”

Zoo naderen we het hartje van het land. De bergen 'Ebal en Geriziem. Het oude Sichem. Weder ontrolt zich de Bijbel voor onze oogen. Dwaalt daar niet Josef, en hooren we hem niet de gevleugelde woorden spreken tot den man, die bereid blijkt