Een schaap vangen

dacht en uitgevoerd. Dat lukte. Op een gegeven moment hadden we de kudde in één hoek van het terrein gedreven en langzaam, langzaam konden we ze zo dicht naderen dat het daadwerkelijke vangen mogelijk werd. Dat wil zeggen, langzaam kwam het moment dichterbij dat ik, net als mijn medeschapenvangers, tot een andere vorm van actie moest o vergaan.

Zolang we bezig waren met de toenadering, was ik mentaal bezig met strategie: zal ik een stap naar links zetten of is het beter om een stap naar rechts te doen, moet ik langzamer lopen, of sneller; de fysieke activiteit en de mentale activiteit liepen gelijk op. Maar er kwam een moment dat daarvan verschilde, een moment waarin het ging om pure actie: nu. Het volgende moment had ik het schaap vast.

Vlak voordat dat moment van pure actie aanbrak, was er een soort ‘angst’, een moment van terughoudendheid: daar moest ik doorheen voor ik me in het onbekende kon storten. Ik overwon de ‘angst’ en gooide me - als het ware - met volledig vertrouwen in het doen. Het moment van pure actie duurde maar een fractie van een seconde, maar achteraf gezien was er niet alleen sprake van ‘angst’ die overwonnen moest worden voorafgaand aan het moment van pure actie. De mentale activiteit was stopgezet. Het brein was even niet in functie, er was mentaal een ‘zwart gat’; totdat de mentale activiteit weer op gang kwam omdat ik het schaap daadwerkelijk in mijn handen had.

Dat was overigens een heel vervelende ervaring, want het is alsof je in gedementeerde blubber wegzakt, zo’n beest is zo bang dat het aanvoelt alsof hij geen botten heeft.

Pas een halfjaar later realiseerde ik me waarom deze opdracht deel uitmaakte van mijn spirituele training. Ik werd er weer op uitgestuurd. Nu om een partner te zoeken. De