Kippesoep was ondenkbaar zonder saffraan

moesten er geen twee of drie mensen staan, want het was een enorme drukke volksbuurt, of iedere keer kwamen er mensen bij die vroegen wat er te doen was. Iedereen vertelde elkaar: het kind had een rijksdaalder in het water laten vallen. In een korte tijd kwamen er een heleboel mensen, want ze dachten dat er heel wat gebeurd was.

Ik zag, door die mensen heen, mijn moeder door de straat komen. Met een heel rood opgewonden gezicht, grote stappen, op sloffen. Ze dacht minstens dat ik in het water lag. Dat kan ik me voorstellen, want ik kwam niet terug. En het was natuurlijk al laat geworden. Ze kreeg me toch een standje van al die mensen: hoe iemand er nou bij kwam om zo’n klein kind met zoveel geld de straat op te sturen. Toen kwam er een schuit voorbij. Die zag ons allemaal staan en er werd verteld, dat ik een rijksdaalder had laten vallen. Die schipper dreggen. Hij haalde natuurlijk modder op, maar er kwam ook een cent tevoorschijn. Iemand uit het publiek riep: ,,Nog tweehon-derdnegenenveertig.” Iedereen lachen, want men begreep natuurlijk wel dat het onbegonnen werk was. Mijn moeder nam me mee naar huis. Ze zei niets. Ze vond natuurlijk dat die mensen gelijk hadden. Ik kreeg een boterham met suiker. Achteraf begrijp je dat ze veel te blij was, dat ik niet in het water gevallen was. Toen begreep ik dat helemaal niet. Daarom bleef ik op die brug staan, want je wist veel te goed, als kind al, hoeveel geld een rijksdaalder was.

Het was daar een hele arme buurt. Ik was een kind dat erg veel van lezen hield. Thuis hadden we natuurlijk nooit geld om boeken te kopen. Maar als je in de vierde klas zat kreeg je een bibliotheekboek op vrijdag. Als ik daarmee thuis kwam had ik dat ’s avonds al uit. Nu had ik een vriendinnetje, dat bij mij aan de overkant woonde. Haar vader was voddeman. Hij had wel eens boekjes op zijn kar. Natuurlijk nooit hele, nooit goeie. Ze waren nooit compleet. Altijd met bladen eruit. Maar dat meisje wist dat ik zoveel van lezen hield en zij gapte de boekjes voor mij van haar vaders kar.

Later, toen ik ouder werd was er in de Franselaan, in het gebouw van de ANDB, een boekerij. We noemden het niet eens bibliotheek, we zeiden boekerij. Als je vader diamantslijper was, dan had hij een bondsboekje, dat was het lid