Kippesoep was ondenkbaar zonder saffraan

flinke klappen gegeven, want mijn broer Maurits was een klein mannetje, helemaal geen krachtpatser. Toen nu mijn broer thuiskwam, misschien met een blauw oog of een bloedende neus, en bij mijn vader bovenkwam - wij woonden op de Zwanenburgwal, tegenover het Waterlooplein — vroeg mijn vader, die zeer orthodox was, maar ook een krachtman: „Wat is er met jou gebeurd?”, waarop mijn broer het verhaal vertelde. Mijn vader is naar beneden gegaan en die heeft die Walvis even geroepen. „Wat heb jij met mijn zoon gedaan?” Walvis dacht: „Die man kan ik wel aan,” en zei: „Wat heb je ermee te maken?” Er volgde een woordenwisseling, mijn vader heeft Walvis opgenomen en in de Raamgracht gegooid. Mijn vader was een hele sterke man. De Bond nam dat niet. Mijn vader werd geroepen en moest zich verantwoorden, want de Bond had hem aangeklaagd. Mijn vader heeft gezegd: „Dat heb ik inderdaad gedaan, maar op die en die wijze, dat is gebeurd. Wij hebben er zoveel last van.”

Op de Zwanenburgwal stond een waterbak, zo noemden we dat, voor de deur. Aan de ene kant had je het water, aan de overkant heb je het Waterlooplein. Die posten stonden bij die waterbak zo naar boven te kijken. Laat ik u nu vertellen dat, in een joods gezin, de voorkamer de zogenaamde salon was. Daar mochten we alleen op Sjabbes in. De stoelen waren altijd met een kleedje bedekt.

Op Sjabbes ontving mijn moeder haar broers, de antiquairs ome Jozef en ome Rafi, van Mepurgo, om een kop koffie te drinken en dan zaten we in de salon. De hele week stond ze in de keuken, op Sjabbes zat ze in de salon. Als ze dan in de salon zat zaten die twee (posten) tegenover mijn moeder allerlei vieze bewegingen te maken wat mijn moeder, een hele lieve vrouw, niet kon hebben. Die irriteerde zich daar aan, en ze is van het raam weg gaan zitten. Door deze vechtpartij die mijn vader met die Walvis had werd bepaald dat ze een zekere afstand moesten houden.

Er was ze bevolen, uit naam van het gerechtshof of van de politie, daar wil ik vanaf zijn, dat ze zeker vijftig meter afstand moesten houden. Ze konden niet meer aan de woonkant staan, aan de kant vóór het water, dus moesten ze om hun plagerijen te kunnen doen aan de overkant van het water, op