Hou vremd ik blief

Portret van mijn leraar Simon Salomons (1856-1927).

Hij werd door ons om onduidelijke redenen Sjloume genoemd (Sjloume = Salomo; Simon = Sjimmen). Ik heb hem, die vanaf 1885 leraar aan het Seminarium was, nog ruim een jaar meegemaakt. Salomons gaf ons Nederlands, Geschiedenis en Aardrijkskunde, van welke drie disciplines hij niet bijster veel verstond. Hoe zou het ook? Aan het Seminarium opgeleid tot het op een na hoogste radicaal, deed hij daarnaast in 1885 (zes jaar na zijn inschrijving aan de Universiteit) met pijn en moeite het candidaatsexamen in de Klassieke Letteren. Daarbij bleef het. Vooral het Nederlands kwam er bekaaid af. De seminaristen kwamen nooit aan Tachtig toe. Om Multatuli werd angstvallig heengelopen. Daarover was er in de late jaren van de vorige eeuw een hooglopende rel ontstaan.

Toen ik - argeloze „medienesjtamper" van dertien jaar (opgestookt door Amsterdamse klasgenoten die beter wisten) Sjloume vroeg, waarom in onze stukgelezen, verouderde „Bloemlezing" Saidja en Adinda werd overgeslagen, sprong hij op achter de katheder en beet me venijnig toe: „Multatuli in dit heilige gebouw...”

En dan te bedenken dat de goede man in die jaren Tachtig nota bene met Jacques Perk, Willem Kloos en al die anderen op de collegebanken had gezeten. Maar daarover zweeg Sjloume angstvallig. Eerst na zijn dood werden wij door een andere leraar ingelicht.

Ik vermeld het in dit jubileumjaar van de Nieuwe Gids.

Niet zonder weemoed neem ik hier afscheid van Sjloume, mijn Tachtiger!

- 25 -