Hou vremd ik blief

Seminarist / Student

rapenburgerstraat 177

herinnering verkleumd geraamte kom binnen in mijn knus geheugen

daar knuffel ik je zonder schaamte en zonder angst voor kleine leugen

Die dag dat ik op et seminarium - zie adres boven - kwam, gaf rector L. Wagenaar (een geleerde van naeme, die eerder in Frieslaand en Gelderlaand opperrabijn west het) mi’j twie documenten. Et eerste: een op een oolderwetse meniere drokt reuster, waor ik al niet veule van begreep. Et twiede: een klein manuscript, uniek wat soorte en inhoold anbelangde. Op een repien pepier stonnen in et dudelike haandschrift van „de baos” zes femilienaemen, nauwkeurig mit et adres d’r bi’j. De naemen van die misjpoches waor as ik aovens verwaacht wodde om mit te eten. De beurs, die mi’j as seminarist toekend was, veurzag alliend in de hure van een kaemertien, mit een morgenbroggien en een broggien veur tussen de middag. Welgestelde joden weren al iewenlaank bereid en biede een jonge, die veur rebbe leerde, ommenocht een waarm maol an. Et overoolde instituut van de Tagesesser. En zo wus ik van stonde of an waor a’k zundags sop eten zol; maendags stamppot en gao zo mar deur.

Op mien tochten deur de stad kon ’k de jodenhoeke op een hiel biezundere meniere bekieken en in me opnemen. Mar niet alliend dat. As „meenske-eter” leerde ik staorigan et inzicht verdiepen in al die schakerings van et Amsterdamse jodendom, die ik op een hiel appatte wieze benaoderen kon.

- 23 -