gareel
zijn woorden stonden op hun kop hij liep een leven lang rechtop
totdat hij eensklaps verzen vond waarin hij ondersteboven stond
hij scheen zichzelf dan wel onecht zijn poëzie stond eindelijk recht
zoals tenminste een man hem vertelde die weer eens een bloemlezing samenstelde
en zulke poëzie heette veel te beloven omdat haar dichter stond ondersteboven
sinds duizelt het hem als hij zitten blijft en ondersteboven verzen schrijft