Auteur /David Cohen

David Cohen werd geboren als oudste zoon van Herman Cohen en Rebecca van Essen. Na het doorlopen van het gymnasium studeerde hij klassieke talen. In 1912 promoveerde hij aan de Rijksuniversiteit Leiden, waar hij in 1924 werd benoemd tot bijzonder hoogleraar. Twee jaar later wordt hij aan de Gemeentelijke Universiteit Amsterdam benoemd tot (gewoon) hoogleraar in de oude geschiedenis. In november 1940 werd hij uit zijn ambt gezet, omdat hij Jood was, en in februari 1941 werd hij ontslagen. Na de oorlog kreeg Cohen zijn hoogleraarschap aan de Universiteit van Amsterdam terug, in 1953 ging hij met emeritaat.

Al vanaf 1902 was professor Cohen betrokken bij het Joods vluchtelingenwerk. Toen de eerste Joden uit Duitsland naar Nederland vluchtten, zette hij zich in om hen hulp te bieden. In maart 1933 was hij betrokken bij de oprichting van het Comité voor Bijzondere Joodse Belangen. Cohen werd secretaris van het comité, de voorzitter was Abraham Asscher. Cohen werd voorzitter van het belangrijkste subcomité, het Comité voor Joodsche Vluchtelingen.

In 1941 werden Cohen en Asscher door de Duitse bezetter aangesteld als voorzitters van de Joodse Raad voor Amsterdam. In die functie waren zij, ongewild, nauw betrokken bij de vervolging en deportatie van veel Joodse Nederlanders. In september 1943 werden Cohen en Asscher zelf ook gearresteerd en weggevoerd naar doorgangskamp Westerbork. Cohen werd daar vandaan gedeporteerd naar concentratiekamp Theresienstadt, Asscher naar Bergen-Belsen. Beiden overleefden de oorlog.
Na de oorlog werd het voorzitterschap van de Joodse Raad Cohen en Asscher zwaar aangerekend. De Joodse Ereraad verbood hen in 1947 ooit nog een functie te vervullen binnen de Joodse gemeenschap. Dit besluit werd in 1950 geannuleerd. De resterende jaren van hun leven waren zij verbitterd over het in hun ogen zware en onrechtvaardige oordeel dat over hun werk was geveld.

Professor David Cohen overleed in 1967, in Amsterdam, 84 jaar oud.