Een staat herrijst ....

toeziende helpen zij de Arabieren. Die voelen zich sterk door de Engelse houding, die hen steunt.

Convooien gaan naar de oude stad. Convooien gaan naar Tel Aviv. „Als in ’36,” zeggen de bewoners van Jeruzalem, die als oude frontsoldaten graag vertellen van „toen”.

Hoe konden zij weten dat het niet bij onlusten zou blijven. Het was midden December — het begin van de oorlog.

In Jeruzalem ging het gewone leven door. Een zware slag — een ontploffing — licht geknetter van mitrailleurs, daar tussen nu en dan een schot, ’s Nachts sterker vuren dan overdag. Meestal in de omgeving, een enkele maal dichterbij.

De Arabische dorpen in de omgeving hebben nu alle inkwartiering gekregen. De oorspronkelijke bevolking gaat weg. Zij zitten er immers altijd, zoals dat in het Hollands heet. „tussen”! Wordt er vanuit hun dorp een aanval op Jeruzalem of op een Joods con-vooi of op een eenzame Joodse autobus gedaan, dan komt onvermijdelijk de Haganah en houdt opruiming in het dorp. Huizen worden opgeblazen, mannen worden gevangen genomen, raddraaiers terechtgesteld.

Verlenen zij de bendeleiders en hun gevolg geen inkwartiering dan weten zij wat hun lot zal zijn. Bij de onlusten van ’36- 39 vielen meer onwillige Arabieren dan Joden. Dus gaan zij heen. Zij verkopen nog wat kippen aan de Joden (in ’t geheim), spreken de beste wensen uit en gaan dan de ballingschap tegemoet.

De Arabische heersers en hun Engelse bondgenoten hebben een nieuwe groep toegevoegd aan de Verplaatste Personen — Arabische ballingen.

57