De spiegel

VAART

Schepen in feest! — Buiten rif en koralen, vèr buiten kustzicht, vèr buiten reê vullen ze de fonklende ballon der zalen: halfronden van den hemel, van de zee.

Onder de briezen die de zeilen vatten, schuifelpas sliffend, één zog van geluid, breken kotters, galjooten, briks en fregatten de sferen in, ontzaglijk, en ten bodem uit.

Hun lied: de opschreeuw van gewekte droomers; strijdzangen van eenen sakralen vorst die volbrengt aan de wijde dronkenschap der zomers al de rosse verrukking van zijn dorst.

Geen vrouw is den slempers meer dan de groote schuimkannen, wanneer ze, met dierlijke kracht heffende de amfoor, half den arm ontblooten en zonnen doen dartlen op hun blonde vacht!

Sinds de prilste dag zijn gele schijnsels dauwde, totdat hun roekeloosheid, elke kiel een schim, den harden nacht ingaat: de koene schepen houden gemeenschap met de lucht, en voeling met de kim.

Dit is het vlak dat klinkt; de ruimte doet er een machtig zwijgen toe; en ginds de drijvers, vol ontferming over 't licht — het licht is barrevoeter — nemen het lachend op in hun barmhartig hol.

Aldus, woest en mild, met liefde en last bevrachte vloten, voerders van ongetelde menschlijkheid, heilig voor het oog der overzeesche wachten en hun aanvanklijk feest gegéven en verbreid,

38