Weet je nog?

Toen gebeurde er iets, waardoor zij in een dag helemaal veranderde. Het was nacht en het meisje sliep, toen haar grootmoeder plotseling voor haar stond. Ze was helemaal in het wit gekleed; haar witte haren hingen op haar schouders en ze had een klein lampje in haar hand. Het meisje keek vanuit haar bed naar haar en wachtte tot de grootmoeder begon te spreken. „Mijn lieve meisje”, zo begon het grootje, „ik kijk nu al vier weken lang elke dag naar jou en nooit zie ik iets anders dan dat je huilt en slaapt. Dat is niet goed en ik ben nu bij je gekomen, om je te zeggen, dat je werken moet en spinnen; je moet ons huisje netjes houden en ook jezelf weer mooi aankleden! Je moet niet denken, dat nu ik dood ben, ik met meer voor je zorg; ik ben in de hemel en kijk altijd op je neer. Ik ben je beschermengeltje geworden en ben nog net als vroeger altijd bij je! Hervat je werkzaamheden, liefje, en vergeet nooit, dat je grootje met je is!”

Toen verdween het grootmoedertje weer en het meisje sliep door.

De volgende morgen echter, toen zij wakker werd, herinnerde zij zich wat haar grootmoeder gezegd had en opeens was zij zo blij, omdat ze zich niet meer verlaten voelde. Ze werkte weer, ging haar spingoed op de markt verkopen en volgde steeds de raad van haar grootje op. Later, veel later was ze ook in de wereld niet meer alleen,