Auteur /Salomon (Monne) Rodrigues de Miranda

Salomon Rodrigues de Miranda, ook bekend als Monne de Miranda, was wethouder in Amsterdam voor de SDAP en vakbondsleider. Hij is een nakomeling uit een Sefardisch-Joodse familie die in de 17e eeuw naar Nederland kwam, op de vlucht voor de inquisitie.

Als simpele diamantklover klimt hij op in de Algemene Nederlandse Diamantbewerkers Bond en de SDAP. Tussen de twee wereldoorlogen in weet hij als wethouder gestalte te geven aan de grote Amsterdamse stadsuitbreidingen.

Nog voor hij zijn lagere school kan afmaken wordt De Miranda leerling-diamantslijper en al snel is hij actief in de vakbeweging. In 1898 wordt hij gekozen tot voorzitter van de Brillantslijpersknechten Vereeniging ‘Streven naar Verbetering’. Wegens persoonlijke omstandigheden vertrekt hij naar Parijs. Van 1902 tot het najaar van 1904 is hij actief betrokken bij de organisatie van de Franse diamantslijpers. Hij duikt in de boeken en verdiept zich in sociale en economische vraagstukken. Terug in Nederland wordt hij in 1916 gekozen als lid van het Bondsbestuur.

De Miranda was ook al jong geïnteresseerd in de politiek. In 1896 werd hij lid van de SDAP en vier jaar later wordt hij voorzitter van de Arbeiderskiesvereniging district II. In 1911 wordt hij gekozen tot gemeenteraadslid in Amsterdam voor de SDAP en is hij – met enkele onderbrekingen - wethouder tot 1939. Samen met wethouder Wibaut bepaalde hij jarenlang het gezicht van de stadsuitbreidingen in het snelgroeiende Amsterdam van de jaren ‘20 en ’30 van de vorige eeuw. Hij was initiatiefnemer van de Centrale Markthallen en van grote werkgelegenheidsprojecten zoals het Amsterdamse Bos en het Flevopark. De bouw van zwembaden maakte hem populair. Het Amstelparkbad in Amsterdam is later omgedoopt tot het De Mirandabad.

Met de opkomst van het nationaalsocialisme wordt hij aangevallen op zijn Joodse afkomst. Hij wordt het slachtoffer van een antisocialistische hetze met antisemitische aspecten. Zo verschijnt in 1939 in het dagblad De Telegraaf een artikel met een antisemitische teneur. Hij wordt beschuldigd van onregelmatigheden bij de uitgifte van bouwgrond en van corruptie rondom erfpachtgelden. Ondanks het feit dat uit onderzoek blijkt dat hij onschuldig is, is zijn politieke carrière voorbij. Hij wordt depressief en verblijft tijdelijk in een psychiatrische inrichting. Door zijn politieke activiteiten tijdens de bezetting en zijn weigering de Februaristakers tot werkhervatting te bewegen, was hij een doorn in het oog van de Duitse bezetter. Oktober 1942 wordt hij gearresteerd en afgevoerd naar kamp Amersfoort. Hij wordt ernstig mishandeld door blokoudsten en sterft tien dagen later.