De Jordaan, Manus Peet

24

dadelijk liederlijk was gaan hokken. Dat hiette met de grove bijl er inhakken,... mompelde Manus. En in meesmuilende verbittering verklaarde de doodgraver:

— Ja Peet,... de wereld brouwt gekke dingen!

Manus lachte heimelijk en begreep.

— Póferblomme in de maneschijn ... da wist Kris Mossel al!

Toch, nu net een week geleden, had Peet een paar vreese-

lijke uren doorgebracht. Hij stond en slenterde heel graag en heel vaak op het kerkhofje ״Te Vraag". Het lag zoo hoog en je kon zoo vér over de eenzaamheid van de velden heen- zien. De onbestemde rust, het weeke ruischelen van den wind in de kalende boomen, en het lage landschap boeiden hem altijd wéér.

Zoo liep Manus een beetje mijmerend te dwalen en te kijken naar de kabbelende Schinkel en naar de dampende wijdte van den polder, die diep beneden hem uitnevelde. Hij leek eigenlijk al de doodenkelders, de kuilen, de zandscheppers en menschen te hebben vergeten. De hemel was één sombere grauwte en een weemoedige herfstgeur zoette uit de pas-omgewoelde kerk-hofaarde op.

Toen Manus zich omdraaide naar den kant van den Sloter-weg, zag hij een stoetje menschen het ingangspad opdrommen en bij een versch-gegraven kuiltje, waar een joggie van vijf jaar zou begraven worden, halt houden. De familie groepeerde Zich stroef-plechtig en heel stil om het kale grafje. Manus hoorde uit de verte alleen wat droeve mompelingen en wat zachte snikken. Maar toen het kistje in de kuil werd neergelaten, begon plotseling het lieve blonde broertje van zes zóó angstwekkend en hartverscheurend te gillen, dat behalve de familieleden, de schaarsche kerkhof-bezoekers rilden en verstijfden van ontzetting.

Ook Manus stond roerloos en in verbijstering toe te kijken. Een oogenblik dacht hij: waar steek jij je neus in? Maar Manus kón niet weg. Zulk een allervreeselijkst, bang-bezeten kinderverdriet had hij nog nooit en nergens in zijn leven zien losbarsten. Wanneer zij het hem hadden verteld, zou hij het spot-