De Jordaan, Manus Peet

aa

vleesch der minderen ... door gesnoeide palmhaagjes en glanzend groen.

Vlak tegenover zijn raampje sluimerde het groepje zonder grafsteenen. Het leek daar een zanderig-berooide molm-hoop, waar vale bordjes van halfverknaagd hout, als vervuilde vaantjes ingeplant, kaaltjes en harteloos bijeenbib-berden.

In den beginne kittelde in Manus de oude, snerpende spotlustigheid, toen hij opsmuksels en vooze praal van grafbouwsels voor allerlei ingezetenen, namijmerend bekeek. Tóch alde-gaar hetzelfde lijkenstankje ... toch, tóch, ondanks alle kapelletjes!

Soms zag hij, juist nu op de donker-grauwe dagen, — wanneer veel trekkende herfstvogels onrustig in vlucht boven het kerkhofje fladderden en de Schinkel geheimzinnige klots-geluiden haar golfjes uitkabbelen liet in de stilte, — plechtige treurstoeten om kuilen geschaard en hoorde hij dan inéén wreed huilen, snikken of luidruchtiglijk tieren. Ook wel, als hij op zijn vlierinkje werkte, beloerde hij deftige meneeren in zwarte jassen en mevrouwen in rouw, en hoorde hij het doffe zandscheppen op de kist. Al tweemaal, wandelende op het kerkhofje, had Manus begrafenis-redevoeringen beluisterd. Hij stond erbij als een verdoolde pelgrim die al zijn trooste-lijkheid uit een kelkje jenever wipt. Er werden ook zulke roerende deugden van den overledene verhaald. En Peet zou het zoo fijn gevonden hebben, als nu eens kort en bondig was verteld van al dat doodenaas:

Hier leit Klaas Kloet,

Zijn wijf sloeg 'm op z'n snoet.

Maar nauwelijks kroop de gierige ziel onder den grond, besproeid van oomen-, neven-, nichten- en tantes-tranen, of de weenenden en diep-bedroefden en zwaar-geschokten krabbelden allemaal naar het tuinhuisje en tierelierden om wat broodjes met kaas en eieren, roerig als een versch broedsel eendjes. Het leek Manus toch zoo een onbehouwen komedie,