Kunstenaarsleven, eerste deel

i8g

lastig,| heel lastig parket.... heelemaal zoo zonder wagen!

Maurice begreep het gescharrel weer niet, vooral niet zijn bang-verzwaren van hun ellende, door nog eens hun te laten voelen, hoe vreeselijk ze aan alles gebrek hadden. Hij drukte erop, sarrend koel herhalend en wéér herhalend, dat ze er zoo bar geklemd tusschen zaten. Wat 'n vent toch ! Wat bedoelde hij toch telkens met dat schatrijk worden ? Was dat spot, valsche ironie of een soort bedwelmingsmiddel ? Wat moest hij er in 's hemelsnaam van denken ? Zou hij werkelijk nog eens rijk kunnen worden ? Of begoochelde die man hem, wou ie 'm probeeren ? En nou weer die lach ! Want dat was zijn zenuw-lach niet ! Er kwam nu iets sluws, fijn-berekenends bij. Die hatelijke zenuwtrek kende hij nou heel goed ; die deed de lippen even trillen, ontblootte zijn witte tanden. Nü was het een echte lach van fijn, verzwegen leedvermaak, heel verborgen gesar. En wat akelig zat hij zijn fijne, blanke handjes weer plakkerig te drukken op zijn vies, klein scheidinkje en kuifje, dat donkerde tusschen het geglim van zijn naakten schedel rondom.

Maurice stemde in, dat een wagentje voor den kleine heel gauw brood-noodig zou zijn en dat hij ook al lang het plan had in 'n afbetalingsmagazijn een te koopen.

— Op afbetaling koopen ? Wat zegt u ? wat ? wat ? wat ? ? in zoo'n vuil magazijn.... meneer Fleury ! U is gék !.. .. stapel-gek !.. .. neem me niet kwalijk ! Wie gaat er er nou naar zoo'n keet ? Dat is je gemeenste afzetterij ; je koopt de vuilste, opgepoetste vodden, lorren ! vodden ! ! vodden !.. .. prullen !.. Ik zeg u toch, dat ik nog 'n heel bruikbaar wagentje heb.... Dat koopt u van mij ! U moet vooral komen zien, mevrouwtje, vooral! vooral!!

Louise hoorde maar half, liet haar schoon-ingebakerd kindje dansen op haar knie, zoende het innig op het half open mondje, dat kreunerig geluidjes uitstotterde, zoende 't weer en weer met 'n passie, die den bankier jaloersch maakte. Soonbeek keek gejaagd, schuw naar iederen zoen van Louise en plots in smartelijk gebaar van zijn over elkaar heenwrijvende kokette .iandjes, zei hij :