De jeugd van Beethoven

oor mij is dit de eerste marteling van zijn droef, grootsch menschenleven,innig verband houdend met veel van zijn later alles aanknagend heimwee, zijn bittere, smartelijke somberheid en zijn he-vigen, opvliegenden, uitspuwenden toorn. Zijn jeugd heeft hij nooit geleefd, en naast of liever dwars door zijn eigen studie-dwang ving hij met gepijnigde ziel en overgevoelige zenuwen óp de kreten van het huishouden, de woede-uitvallen van zijn vader om armoe, sjofelheid, geldnood, ellende; bestaarde hij stil de dronken instormingen van Johann, de tragisch-terug-krimpende ontzetting en schrik van zijn half stervende moeder. Voelt ge nu, tusschen die twee nuchtere gebeurlijkheden in, het bevend liefde-gesmacht van dit knaapje? Dooreen-menging is het van het afschuwelijke en nooddruftige voor het mannetje, verdoken en schuw in zijn ootmoedige gehoorzaamheid. Neen, we hebben geen dramatischen prikkel noodig bij