Israël onder de volkeren

175

zelf een volk met een eigen taal, een eigen be8cbaving en eigen zeden en gebruiken, die zij moeten handhaven en verder ontwikkelen. Er zal dus altgd een verschil merkbaar zijn tusschen hen en het volk, waaronder zij leven. Daaruit ontstaat al het lijden der Joden. Het eenige middel om daaraan een einde te maken, i8 dus, dat de andere volken de Joden als een aan hen gelijkwaardig volk erkennen en daar ieder volk een eigen land heeft, moet dan ook het Joodsche volk een eigen land hebben, waar het zich naar zijn aard kan uitleven. Dit land kan slechts zijn Palestina, het land dat vroeger aan Israël heeft toebehoord en waaruit het eenmaal gewelddadig is verdreven.

Deze leer werd het eerst verkondigd door een Duitschen Jood, Mozes Hess, in een geschrift ״Rome en Jeruzalem”, dat in 1860 verscheen. Zijn woorden vonden echter weinig weerklank in de Joodsche gemoederen. Twintig jaar later verkondigde een Joodsch geneesheer te Odessa, Leo Pinsker, dezelfde denkbeelden in zijn boek Auto-emancipatie. De Joden, schreef Pinsker, worden overal beschouwd als vreemdelingen, die gastvrijheid genieten, en zijn daarom geminacht; zij moeten zich weer vereenigen tot een volk en een land verwerven, dan zullen zij weder de achting der wereld genieten. Het boek van Pinsker maakte grooten opgang, vooral onder de Joodsche jeugd in Rusland, waar de Joden voortdurend aan vervolging en verdrukking blootstonden. De Joodsche jeugd had het geloof in de gelijkstelling, die bjj de wet was toe-gezegd, verloren en haakte naar een eervoller maatschappelijk bestaan. Er ontstond een vereeniging Chowewe Tslon (Vrienden van Zion), die de kolonisatie van Palestina beoogde en vele Joodsche studenten zegden hun studie vaarwel en trokken naar Palestina, om den grond te bearbeiden en als vrije mannen te leven. Naast de koloniën, door Rothschild in Palestina gesticht (zie bl. 169) verrezen er dus ook