Schetsen, deel 3

„Nou” — zegt Lob: „heel graag.”

„We beginnen dadelijk. Wil je vast een bord bou illon?”

Lou krijgt zenuwtrekkingen.

„Bouillon? Asjeblief.”

„We wouen dit net voor morgen bewaren. We hebben elk twee borden gedronken.”

Lob begint te lepelen van het bord, dat Lou niet meester kon worden.

Ik zit achter Wereldvrede en Lou heeft honderd boodschappen te doen in de andere kamer.

„Goed, vin-je niet?”

„Best,” zegt de aankomende apotheker beleefd. Na de vijfde of zesde lepel begint hij langzaam te drinken. Ik durf Lou niet aankijken.

„Smaak ze je?”

„Jawel.... Ze is ’n beetje flauw.”

„Lou geef Lob wat zout.”

Lou brengt het zout en Lob drinkt verder, akelig langzaam, transpireerend, lepel voor lepel.

,,’t Is hier warm,” zegt hij.

In de andere kamer barst Lou het uit.

„Wat is er?”

„Niks .... ik lees ’n mop.”

Lob is klaar.

„Wat wor-je toch warm van soep, hè?”

Nu dekken we de tafel. De kip wordt overgeplaatst in een rond schaaltje. Ze heeft één beden-kelijk-zwarte plek en de saus ziet er wat raar zwart, pikzwart uit. Lou snijdt natuurlijk voor.

„Ze is aan gebrand,” zegt hij.

„Maak nu maar geen aanmerkingen, ze ziet er prachtig uit.”

„Ze ziet zwart.”

„De saus is wat bitter,” zegt Lob.