Schetsen, deel 13

FONDANT.

„En breng nou nog ’n voetenbankie.”

De jongen sloft met z’n bloote voeten door het natte zand.

„Wat een prachtige avond — vin u niet?” „Héérlijk, mevrouw.”

„En wat ’n gladde zee —, geen rimpeltje.”

„Ja, ’t is erg, érg mooi.”

„Dank-ie, jongen.”

Met z’n vieren zitten ze an ’t strand. Erg gezellig, Hij met z’n beenen gekruist, kijkt droomerig naar de zee. Z’n vrouw babbelt met de logées.

„Oom, zit u niet op de tocht?”

„Nee, Cor.”

„Zet toch liever je kraag op, Hendrik. Je ben zoo gevoelig.”

„Nee... Laat me maar rustig zitten. Ik zit heerlijk.”

„Corrie, hou je voeten op ’t bankie. ’t Zand is vréé-selijk vochtig ’s avonds.”

„Mag ’k ’s presenteeren, mevrouw?”

Mevrouw grabbelt met de beringde vingers in het toetje.