Kleine verschrikkingen

56    DE    EEESTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

kamers, stapten we in ’n leege stoffige gang. De grendels knarsten, de deur van het voorhuis ging open.

De kok hield ’t pakje in z’n armen.

„Waar zalle we d’r gedoome legge?” —, vroeg-ie: „is d’r geen bed?”

„Nee,” zei ’k: „’t huis is ongemeubeld”.

„Ja, waar dan? Waar dan?” —, zon Baams.

De deur plonste op ’t leege huis. Met z’n drieën zochten we de kamers af. Boven was ’n bedstee, maar daar scheen de zon den heelen dag. Benee leek ’t ’t best. Yoorloopig op den grond in ’n hoek, kwam ’t pakje te liggen, gewikkeld in ’n laken van ’t hotel. Vaag hobbelde de vorm van het hoofdje omhoog. Besluiteloos keken we toe. We wisten met onze stevige lichamen geen raad bij dat hulploos, onbewogen wit. Op de teenen sluipend, ’t geraas van m’n zondagsche bottines verwenschend, liepen we heen. De kat die bij de deuropening loerde, met lichtende oogen naar’t lakenheuveltje keek, kreeg ’n trap, rende klagend voort. De tweede keer dat ’n dier ’t moest ontgelden.

„Je heit hier nie van-noodig beroerling! ”, vloekte de kok.

Uit den stal haalden we twee stoelen en nog eens ’t lichaampje aanvattend, ’t niet meegevend, inzakkend lijfje, tilden we ’t omhoog. Zoo had het den schijn