Schetsen, deel 1

86    BLOEMEN.

of flets, helder of donker, al naar ’t verderop is, verderop waar je nooit komt.

Eigenlijk is het om bij te lachen, te schateren van lachen, als je ze ziet de hyacinthen, bleek en rood, paars en wulpsch op den wagen, voort geduwd door ’t rimplige joodje, — eigenlijk is het om te schudden, te kraken van ’t lachen, als ze je zoo voor wat centen dat purperen bloed, het sneeuwige wit, het domlende blauw in huis dragen. Wat doen ze in de stad ? Wat doen ze in de nauwe straten ? Wat doen ze in de duffe, benauwde binnenkamertjes? Ze doen er gek en dol, balddadig, en maken je dronken, dronken, dronken èn onrustig. Ja in je dronkenheid kun je maar niet tot bedaren komen. Het is zoo lachwekkend, zoo in-dol, zoo komiek, zoo kemiek! Bij de dranktafels in koffiehuizen zie je de menschen rood worden van ’t lachen. Ze stikken haast, ze hoesten en worden blauw. Zoo lachen ze, zoo gieren ze het uit. Maar dat is nog niets. Dat is kinder-gelach bij het geschater, dat je doet schudden op je ouwe stoel, voor je ouwe tafel, bij je ouwe raam, als je een klaren dag in je leven hebt, een klaren, grijzen, effenen dag, een dag zooals die van gister, een dag zooals die morgen zijn zal, een onrustigen vreemdlevenden dag, bijna een gaping in je bestaan, als je zoo in je binnenkamer merkt dat de zomer er is, dat er weer bloemen, roode, witte, paarse, purperen bloemen zijn, dat je voor wat centen uit vuile jodenhanden den zomer koopt.