Schetsen, deel 1

66    GROO TMOEDERTJE.

„Die zijn voor jou, Sjors. Zal je niks zeggen?” „Nee gromoe.”

„Je moe hoeft ’t niet te weten, hoor je?”

„Nee gromoe.”

„Koop jij nou maar wat knikkers. Geen snoepgoed, hoor je?”

„Ja gromoe.”

Ze hoorde hem de trappen afbonsen, zooals hij ^?t altijd dee, twee, drie treden tegelijk. Gauw nou, voor d’r iemand kwam. De hals van *t fleschje rikketikte tegen haar tanden, zóó als de beenige handen beefden. Hè. Hè. Hè. Nou niet meer. Vanavond de rest. Hè, wat ’n ander mensch wer-je zoo. Belle-bellebel. Dat was Treesje. Die belde altijd zoo lang als ze uit school kwam.

„Dag Treesje.”

„Dag grootmoe.”

„Hoe laat is ’t?”

„Half vijf... Wat ruikt ’t hier raar.”

„Ruikt ’t hier raar?”

„Ja, ik weet niet naar wat.”

„Dat zullen de bloemen zijn.”

„Is moe niet thuis?”

„Nee, niemand.”

„Sien! . . . Si-e-e-n! ... Sien-tje!”

„Ja jongejuffrouw?”

„Wat eten we vanmiddag?”

„Runderlappies. ”

„Met watte?”

„Met spersieboontjes.”

„En d’r na?”

„Sjelij van alebessen.”

„Help ’s mee an ’t tafelkleed.”

Sien, met d’r rooie handen, pakte twee tippen aan, Trees de andere.

„Is ’t nou geen schandaal, jongejuffrouw, dat