Schetsen, deel 1

Dan stond-ie maar weer op in het donker, liep op den tast naar de lamp, schuifelde met z’n vingers over de tafel om lucifers te vinden, streek er een af.

„O! O! O-o-o-o!” gilde zij in de alkoof.

„Wees nou toch effen stil” —, gromde hij, slaperig, half-suf.

„O!... Au-o-o!... A-a-au-au!”

De lucifer ging uit en hij stootte z’n blooten voet tegen ’n poot van de tafel.

„O! .. . O-oooo! .. . Au-oooo!”

„Hou dan toch effen op!”

„Als jij ’t maar voelde! .. . O!. .. O! . .. Ik wor gek! Ik wor gék!”

Daar had-ie licht en het fleschje had-ie ook te pakken.

„O! .. . O-oooo!. .. Au-o-o-o!”

„Mensch, gil toch zoo niet voor de buren. . . Hier ,.. Heb-ie ’t... Spoel nou maar goed.” Beverig, half-huilend nam ze ’n slok, hield ’t hoofd wat links en bleef zoo kreunend, grommend als ’n jonge hond, rechtop in bed zitten.

„Gaat ’t wat over?”

Ze knikte van nee.