Schetsen, deel 1

FONDANT.

„Meneer Tas!.... Meneer!”

„Oome! Oo-mè!”

„Daar heb je ’t nou! Nou hoor-ie ons niet door 't leven dat ’t water maakt!”

„Nou maar ik durf d’r best heen te loopen.” „Nee. Laat dat nou. Je krijgt natte voeten voor niks. Jongen! Jongen! Loop jij eens even naar mijnheer in den badstoel en zeg dat-ie wakker moet worden.”

„Best mevrouw.”

„Da’s zoo’n goeie jongen, hè. Die doet alles voor je.* „Wat staat-ie nou te kijken?”

„Meneér wak-ker ma-ke!” schreeuwt Cor tegen den wind in.

„Meneer — slaapt — zoo va-hast!” schreeuwt de jongen terug.

„Schud ’m maar!” schreeuwt mevrouw, met de fondant in den mond.

De jongen schudt. Ze zien in de schemering den gelen badstoel, de broekspijpen, de opgetrokken knieën en den jongen op z’n bloote voeten, die naar den badstoel buigt, schreeuwt en schudt. „Hen-de-rik! Hen-de-rik!! ”

„Oo-mè!”

Toen kwam de jongen door het water plassen. „Meneer lijkt wel dood,” zegt-ie: „hij leit heele-maal weggezakt en zoo koud.”

„Wat ’s dat!” zegt tante onrustig. Met d*r verlakte schoenen en nog zuigend op de taaie fondant, loopt ze door het laagje borrelend, schuimend water en begint d’r man te schudden, die met groote, dooie oogen naar de zee ligt te kijken. „Hen-de-rik! Hen-de-rik! Hein! Hein!”

Oom was stilletjes dood gegaan.