Schetsen, deel 6

DE UITKOMST.

Dat schrikkelijk binnenkommen met leege handen, niet eens bróód.

O, o, o, waarom lag 2^‘niet in de bedstee? Zieken hadden geen zorg, die werden voorzien.

Wat nou? Wat nou? — De kies. — Dan maar de kies. Voor haar part al d’r kiezen en tanden, as ze maar door de dag heenkwam.

Menschen deeën wel vrééslijker dingen in nood.

An eén kies zat je leven niet vast. Zinnend, besluiteloos liep ze de trap op, zachtjes dat moeder ’t niet hooren zou, aarzelde, klopte.

De juffrouw dee open. De student was ’n straatje om. Nou, dan zou ze terugkommen. Angstig sloop ze ’n paar treden af, ging op de trap zitten, kijkend naar ’t lichtvlak, benee, in het portaal. As-die maar gauw kwam. Misschien bleef-die uit. Ach-god studente leefde zoo raar. Je was ⁹r nooit zeker van ... En as-die ⁹t nog maar dóén wou. Strakkies had-ie al ’n ander gevonden die ’n kies voor ’n gulden wou laten trekken, ’t Was zoo makkelijk verdiend. Waarom had'ze niet dadelijk ja gezeid, toen-ie ’t vroeg. Stom stuk vreten dat ze was. Jessus wat bleef-die uit. Was dat ’n hoekie om? Ze ging net zoo liefde heele middag wandele dan boven komme zonder ⁹n rooien duit... Hè! Goddank! ... Daar had j’m.

Driftig lei ze ’r vinger op den mond, toen-ie zoover de trap opwas.

„Suscht...”

Verbaasd keek de studeerende jongeling leelijk bovenbuurtje aan.

„Wat is ’r?”, vroeg-ie verwonderd.

„Suscht — voor me moeder — die ken alles hoore van de trap! ... Zal ’k effen binne komme?”

Hij knikte, ging voor, opende de deur.

Verlegen, zenuwachtig-angstig, volgde ze, keek benauwd naar z’n nette schrijftafel, naar ’n openge