Ghetto

Sachel. Ik doe geen bod. Jij ken beter vragen as ik biejen.

Esther. Ach, wat motten wij ’r mee doen? Wat heb je ’r an? — Is je dochter Rebecca al beter?

Aaron. Zoo gezond as ’n visch. Mankeert niks meer. Rafaël niet thuis?

Sachel. Natuurlijk bij de weg.

Aaron. Heit-ie ongelijk? Wat heit-ie hier? Wat mot zoo’n jonge jongen altijd thuis zitten?

Sachel. Wat had ik toen ’k jong was? Wat had jij toen je jong was? Op ’n klein kamertje woonde ’k met vijf broertjes en zussies en me ouwers en me grootmoeder. Gebrek en honger heb ’k gelejen. Ge-vöchten hebben we om ’n korst brood. Op ’n morgen ben ’k wakker geworden — met z’n vieren sliepen we op de grond — en — en ’n zussie lag dood naast me. Zal ’t nooit vergeten — pakte d’r hand — ijskoud. Voel ’k nóg! Van gebrek is me grootmoeder gestorven. In één jaar zijn ’r drié kinderen begraven. Ik heb wat meegemaakt, ’t Is

’n wonder dat ’k nog lééf, dat Esther nog leeft____

Wat heit zich mijn zoon te beklagen? Die kent geen gebrek. Die kent geen zorg. De tijd is veranderd. Zoo vrij as ’n christen loopt-ie door de stad, komt op allemaal plaatsen waarvan ik nooit gedroomd heb, waar wij joden, vroeger, ons niet konden vertoonen. ’n Halve christen is-ie

20