Voetje (serie Heijermans' Camera)

22

met wat dooiers van de eieren die ze mee had gebracht — toen maakte ze 'n schoteltje kalfspoulet met rijst klaar — je kon Jan niet op beter trakteeren! — en de doperwtjes stoofde ze met ’n klontje boter — en ze bakte de botjes, die Gusta had ingeslagen — geen velletje kleefde ’r an de pan — en toch haast geen verbruik van olie — en nog niet tevreden met *n diner as je an de Koningin kon voortzetten in de schrikkelijke duurte! — lei ze wat oudbakken brood te weken in de compote van de overgebleven aalbessen... ’t Kostte wel wat meer an suiker, maar lekker was lekker en ze kwam niet iederen dag aan zee, om ’r dochter-met-elk-jaar-’n-gezond-kind op te zoeken...

Om vijf uur had ze al weer gedekt, met 'n schoon servet op de morsplek, waar Gerrit je z’n beker melk omgesmeten en Doortje met de pap gekudderd had — en ze zette de bloemetjes in ’t midden en wreef de vorken en messen na — en onder den stoel van de kleine meid lei ze 'n morslap en op 't tafeltje bij ’t raam plaatste ze de bitterkaraf en 't fleschje elixer voor Jan, die *r nooit meer dan ééntje nam — en om hem geen aanstoot te geven: — hij zag ’t niet graag dat zij als ouwe vrouw mee-bitterde — dronk ze haar glaasje vooruit — ze was waaratje van ’t koken en smoken en loopen ’n beetje moe in 'r beenen geworden — en ’n matig slokje kwiekte je op...

Later dan ze afgesproken hadden, kwamen ze van 't strand terug — haast zoo laat dat 't moeite kostte de aarpels goed te houden — en ’t ging 'r alles als van ’n leien dakje in — de bouillon, de kalfspoulet, de erwtjes, de botjes en de bessencompote ... Groomoe had prachtig voor *t eten gezorgd, zei Gusta, maar zooveel boter en suiker as ze gebruikt had... Nou!...

Over tienen ontsloot ze de deur van ’t Amsterdamsch bovenhuis en in de donkere huiskamer stak ze vermoeid-hijgend de lamp aan.

„Petie!” zei ze mannetjes-parkiet, wakker-wordend.

„Dag Jannie,” sprak groomoe: „daar ben ik weer, jongen!... ’t Was ’n zalig daggie buiten...”