Voetje (serie Heijermans' Camera)

20

traktatie van de bessen, met eerlij k-gelijke scheppen door Gusta rondgediend — bessen die ze zelf moesten trossen of van den tros eten — ⁹1 was geen doen ze voor zoo'n familie van te voren klaar te maken! — werd *t zoo lekker stil in de kamer met ’t gejoel van de spelende zonneplassen, dat je ’n speld kon hooren vallen. Alles zat in gnuivende aandacht — alles troste of zoog de roode en witte bessen van de stelen — alles werkte gezellig met de afgemeten rondseltjes suiker — alleen kleine Jacquelientje dee zoo aardig afwijkend als altijd: die had den aard van 'r zuinig-overleggenden vader — die snoepte een enkele losgelaten bes en bewaarde, na ’r gevraag en gebedel, de gave trossen, om ’r strakkies, in ⁹r eentje, winkeltje mee te spelen...

„Eet je niet, moeder?” vroeg Gusta ongerust — de ouw^re vrouw zat maar te glimlachen en den kring rond te kijken.

„Nee, nee,” weerde ze af: „ik ben al zoo vroeg opgestaan — en zoo uit mijn gewone doen — en die zeelucht is zoo vet en dik, dat 'k me bekomst heb... Laat mij maar genieten as ik jullie zie eten ...”

Na 't twaalfuurtje wou Trees 'r boek uitlezen, kregen Jet en Jacquelientje ruzie om ’n uit de toet geroofden tros bessen, huilde Gerrit je omdat-ie z’n zin niet kreeg en zat Marie te mokken, omdat ze 'r rooie blouse wou antrekken en 't van moeder niet mocht. En toen Jan even quaestie met Gusta had, klein gewrok om Doortje, die groomoe’s hoed zat de ruïneeren, leek V *n onweertje aan te drijven.

„Daar ben 'k nou buiten!” klaagde de jonge vrouw — en ze liet met ’n plots-opwellende moedeloosheid de nog niet afgeruimde tafel in den steek, om in den leunstoel bij *t raam — met 't zee-sikkeltje en 't brok behelmde duinen en face — troosteloos te mokken... „daar ben ik in de frissche lucht en ’k zie al die weken enkel *n kamer met ongehoorzame kinderen en 'n man, die alleen an z’n eigen vermaak denkt... Dat hou ik niet uit!... Ik ga net zoo lief in plaats van moeder nog vandaag na Amsterdam terug!...”

„Nou, nou, nou!” suste groomoe verstandig — ze was niet voor 't eerst vredestichtster: „wees wijs, Gusta, m’n kind!... En klee ze an — en ga jij ook is 'n uurtje na 't strand |”