Ora et labora

87

t hallef uur — we kenne geen leedgoed komme ete....

Maaike. Nie komme ete? Heit ’t zoo’n haast ineens ?

Sytske. De maan dee zoo raar vannacht, zeit vader — hij’s bang da-we van nieuws invrieze — en we motte de schuit volle drie uur trekke nou de wind weer leit.

Douwe. Mot je drié uur an mekaar in ’t lien-nepzeel loope? Da’s ’n harde trek in die regen.

Sytske. Dat binne me moeder en ik gewend.

Maaike. Nou maar — niet ete of wel ete —je portie krijg-ie mee. Hou je schort is op! Da’s van je vader — da’s van je moeder — da’s van jou.

Sytske (starend). Dankie.

Maaike. Wacht nou! Je blokkies kaas! — En hei-je nog zout genoeg? (Sytske knikt zivijgend). Bin je ziek geweest? Je ziet zoo wit meid! (zij knikt). Zei ^k ’n pakkie koffie inpakke?

Sytske (dof). Nee — vanavond binne we inde stad — en in de stad hebbe we recht op onderstand bij de armvoogde — daar binne we inge-schreve ....

Maaike. Ik kom daar an boord, hoor!