Bloeimaand

37

Cornelis. Op Zondag nee, nee — op Zondag mag niks.

Koos je. Nou, omdat ze straf had gekrege, wou ze toe d’r eige kaars niet brande — nou begrijp-ie: as je met z’n viere ben, mot je alle vier gelijk je kaars ansteke en mot niet één zegge ik doe ’t niet. In ’t fatsoendelijke, héél in ’t fatsoen-delijke hebbe we d’r gevraagd „Geertje, steek je kaarsie op” — Ze wou niet — ze zat gewoon te sarre — toe heit eerst Jansie, die nou op de Zieke-zaal leit, d’r kaars uitgeblaze — enne toe heit Betje d’r kaars uitgeblaze — enne toe heb ik me kaars uitgeblaze. Toe zatte we in *t donker.

Cornelis. Hèhè! Hèhè! Die ouwe wijve onder mekaar!

Marre {voor zich uitstarend). In de groote zaal heb ’k van middag de spreuk gezien: „Heere, laat Uwe oogen open zijn over dit huis, dag en nacht”. Ach! Ach! Ach!

Koosje. Wat zeit ze?

Cornelis. Ze zeit — Ze zeit niks. Wordt ’tgeen tijd, Koosie? Bij hallef acht.

Marre. Zanik niet over tijd: Je loopt makkelijk in *n kwartier an.