Glück auf!

67

Rudolf — ’k vraag je zoo weinig — en loop zoo niet weg... Za’k wat voor je inpakken?

Rudolf. ’k Heb.

Moeder Schulz. Laat dan kijken!

Rudolf. As ’k heb, heb ’k!

Moeder Schulz. Grete, zou jij je niet...?

G r e t e (geprikkeld). God, moeder, moeder! *t Is geen kind! As ’k wat vraag, krijg ’k amper asem... Da’s geen zoon, da’s op die manier ’n vijand! Leg ik je wat in de weg?

Rudolf. Nee, moeder.

Grete. Is-ie één keer an me bed wezen kijken ? ... Het-ie ’n oog voor z’n broertjes over gehad? ... (Driftig). ... Lieg ’k daar an ?

Rudolf. Nee, moeder.

Grete. De buren van benee hadden meer belangstelling as me eigen zoon! Laat ⁷m eten, laat ’m niet eten — maling!

Moeder Schulz (hij wil heengaan). Rudolf, zou je niet gedag zeggen!

Rudolf. Dag moeder. (Steekt haar schoorvoetend ’n hand toe — zij beweegt niet — half-afwezig): .. . Ween niet over Mij, maar ween over u zelven — en over uwe kinderen...

Grete (angstig op). Rudolf! Rudolf!

Rudolf. ... Ja, dan zullen de bergen tot ons komen en de heuvelen ons bedekken...

Moeder Schulz. Hoor je ’m nou!

Grete (angstig z’n hoofd tusschen haar handen nemend). Rudolf, wat kijk je? Wat is d’r?

Rudolf (tot bezinning komend). Niemedal!... 'k Ga an me werk...

Moeder Schulz. Grete, hou ’m hier!

Grete. Wil je niet liever ?...

Rudolf. Nee, moeder. .. (Naar de deur).

Moeder Schulz. Za’k je worst en brood...?

Rudolf. Nee, ’k heb.

Moeder Schulz. Wat haast je je dan ? Je vader en de anderen motten toch ook!