Allerzielen

io6

Dr. Geert. Goedschiks of kwaadschiks — ’tmóét.

Pleegzuster. ’k Heb ’t met moeite gekist — vanmorgen — ’t dekseltje mocht ’r niet op. Toen u zelf ’r naar wees, enkel naar wéés, heeft u ’r oogen gezien.

Dr. Geert. Is ze zoo gister den heelen dag geweest ?

Pleegzuster. Nee, dokter. Gister was ze gelaten, heeft ze zitten kijken en bidden, geduldig als ’n kind. Gegeten heeft ze niet — en niet gesproken. Om zeven uur klopte de koster aan, om ’t kistje te halen. De huishoudster en ik hebben overreed, gesmeekt — ze dreigde met ’r vuisten. Om negen uur kwam de koster terug — ’t zelfde. Ze schreeuwde zoo gillend dat de menschen in de kerk ’t hoorden. Ik geloof dat ze gek-geworden is.

Dr. Geert. Dat is ze niet, zuster. Ze is overspannen. Nu ze ’t middel gebruikt heeft, dat ’k ’r gegeven heb, zal ze waarschijnlijk bedaren. En dan moet, moet, móét ’t lijkje verwijderd worden.

Pleegzuster. Ik heb ’r alles aan gedaan — ’r gezegd dat ’t meisje in God’s aarde de gróótste rust zal vinden. Ze luistert niet. Geweld mag ik niet gebruiken.