Kinderdroom

boden hun diepe verlangen te verwezenlijken. Als zenuwachtige kinderen gingen zij hand in hand - de ene klam, de andere koud - door de draaideur van het ziekenhuis.

Onrustig schoof Zwaantje in een kuipstoel. Joost was ook gespannen. had Zwaantje gemerkt. Straks, in het gesprek met de arts, zou hij het naadje van de kous vragen. Zij behoefde alleen maar te luisteren en haar kalmte te bewaren. Zij voelden zich net zo onwrikbaar verbonden als de zitplaatsen in de wachtkamer die aan elkaar zaten geklonken.

‘Ik begrijp dat u hier op korte termijn naar toe bent gekomen.' Dokter Bloem zat ontspannen, maar oplettend achter zijn bureau.

‘Ja, ik kreeg eergisteren een telefoontje dat een paar mensen op de lijst verhinderd waren. Ik ben eigenlijk van het ziekenfonds, maar er kwam belastinggeld...’ Zwaantje w^rilde dit helemaal niet vertellen; ternauwernood remde ze af.

‘Ik weet niet of ik het allemaal wel aandurf.'

‘Het is al moedig van u dat u hier bent gekomen. Ik ga u de behandeling uitleggen en als u iets niets begrijpt, kunt u mij dat altijd vragen. U krijgt het telefoonnummer van ons spreekuur en mijn privénummer. Aarzel niet contact op te nemen als er onduidelijkheden zijn. Bel gerust.'

Dokter Bloem had de laatste woorden nadrukkelijk uitgesproken. Hij keek Zwaantje en Joost om beurten aan.

‘Ikbegrijp dat u binnenkort gaat menstrueren.’

Joost knikte met Zwaantje mee.

‘Nu kan het zijn dat de menstruatie door de spannende omstandigheden uitblijft. Dat is op zich geen probleem. Dan beginnen we met een blinde start.’

Dat klonk even spannend als een weekeindje wildwater kanoën.

‘De behandeling moet namelijk voor de Kerstdagen zijn afgerond, want dan gaat het laboratorium twee weken dicht.'

53