Kinderdroom

6

De verpleegkundige had Zwaantje te kennen gegeven dat het op de afdeling een gezellige boel was. Het personeel stelde het niet op prijs om met ‘zuster' te worden aangesproken, want dat klonk zo onpersoonlijk. Om dat te onderstrepen tikte de vrouw glimlachend met een stevige, blankgelakte nagel op een button die op haar boezem zat gespeld. Het naambordje had de allure van een moederdaggeschenk: aandoénlijk, maar onbruikbaar.

'En als er iets niet duidelijk is, kun je dat altijd aan ons vragen. Afgesproken?'

Zwaantje knikte. Zij wilde met rust worden gelaten om te beseffen wat de gynaecoloog had meegedeeld en wat de gevolgen konden zijn. Ze wist maar al te goed dat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap de kans op een normale zwangerschap aanzienlijk verkleinde. Er bestond een gerede kans dat zij nooit meer zo ver zwanger zou worden als zij nu. voor het eerst in haar leven, was. Daarom probeerde Zwaantje om het lijfelijke gevoel dat zij ervoer, in haar geheugen te prenten.

Zij had niet meer dan hooguit twaalf uur om dit kind in haar lichaam te houden. Het was nog zo klein, misschien had het de omvang van haar duimnagel. In haar voorstelling had dit kind al een menselijke vorm, een poppetje, voor wie een wiegje ter grootte van een luciferdoosje te ruim zou zijn.

De routinematige ziekenhuishandelingen, waartegen Zwaantje zich anders ongetwijfeld had verzet, liet ze onverschillig toe. Wel was zij verwonderd over het gemak waarmee de verpleegkundigen haar gevoelsleven negeerden. Hier op de afdeling was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap misschien niets bijzonders, maar voor Zwaantje was het nieuw en behalve nieuw was het ook het slechtst denkbare nieuws. Hoe was dit

28