Hoge hoeden, lage standaarden

PARADE DER PARNASSIJNS

huize de Heer Burgemeester van Amsterdam namens Z.E. den Minister van Justitie mededeeling gedaan, dat het H.M. de Koningin had behaagd den Voorzitter van Uwen Raad, den Heer A. Asscher te benoemen tot Ridder in de Orde van den Nederlandschen Leeuw, den voorzitter van ons College, den Heer A. S. Veder, tot Ridder in de orde van Oranje Nassau en den oud-bode van de gemeente, den Heer A. J. Muller Gzn., te verkenen de Eere-Medaille in zilver, verbonden aan de Orde van Oranje Nassau, en in een waardeerende toespraak hun de onderscheidingsteekens uitgereikt. Nadat genoemde Heeren den Burgemeester dank hebben gezegd, hebben ook de onder-Voorzitter van den Raad en de Secretaris hun blijdschap met deze voor onze gemeente zoo betekenisvolle onderscheidingen betuigd.’

Hier ook ontmoeten we wederom Asscher en Cohen, twee uit de velen die zich sedert de vorige eeuw nu eenmaal altijd op toen nog ongevaarlijke wijze met de joden hadden bemoeid. De Duitsers zagen dat in 1940 voortreffelijk. Dit Nederlandse jodendom hing van overleefde instituten aan elkander en stelde noch geestelijk en evenmin ideologisch iets voor. Met uitzondering dan misschien van een groepje communisten - en (aan de top) van een geheel aparte enkeling als Mr. L. E. Visscher. Asscher en Cohen, dat was (met de hun toegedane geestelijkheid) het Nederlandse jodendom, dat zij - de moffen - konden hanteren.

Asscher, een rijke diamantman, met een joodse ‘nesjomme’ (ziel) of wat daarvoor in de wandeling doorging en die naar de buitenwereld sedert 1911 dit jodendom vertegenwoordigde, zonder er ook maar iets van te begrijpen. En Cohen die (zoals we later zullen zien) een bewuste jood was, maar die zijn aanzien in het kleinburgerlijke Kerkgenootschap toch vooral ontleende aan zijn professoraat. Een ambitieuze ‘streber’, een typische ‘sjtadlan’ (iemand die in de niet-joodse wereld joodse belangen behartigt), die van alle markten thuis was. Zij beiden (Cohen was daarenboven intelligent) vonden zonder enige moeite alle joodse instanties bereid aan hun ‘Raad’ mee te doen. Zelfs de zionisten! Dat de socialisten meededen verbaasde insiders nóg minder.

De Joodse Raad vormde het sluitstuk van een onvermijdelijke ontwikkeling. Even onvermijdelijk als de komende catastrofe die van Duitse herkomst was, zoals eenmaal de emancipatie van Franse ...

48