Hoge hoeden, lage standaarden

BIJ WIJZE VAN INLEIDING

DE ZEVEN MAGERE koeien, die in dit boek uit de sloot worden gehaald, zijn de zeven jaren tussen de machtsovername van Adolf Hitler in 1933 en de komst van de Duitse troepen naar Nederland in die fatale nacht van 9 op 10 mei 1940.

Dat voelde iédere jood: ook hier was het afgelopen! En de catastrofe kwam. Eerst als sluipend gif en toen als wurgmoord. Van de ongeveer

140.000 joden die Nederland in 1940 telde, kwamen ruim 100.000 om. Een ondragelijk schuldgevoel beklemde het overgrote deel der Nederlandse natie. Dit was dus mogelijk geweest in eigen omgeving. Dit hadden onze ogen gezien.

Nog vóórdat dit schuldgevoel was uitgebalanceerd, ontstond in het oude bijbelse land de joodse staat Israël. De daar straks nog willoos vermoorde jood (die in het schuldbewuste geheugen bleef rondspoken) stond plotseling voor de wereld als de dappere, zegevierende soldaat. Naast de gekruisigde zoon van David verscheen de mythe van de eenogige Dayan.

Een nieuwe zondvloed - nu van papier - overstroomde de aarde. De publieke opinie maakte zich meester van de joodse en de Israëlische zaak in een mate, die gevaarlijk bleek en blijkt voor de objectiviteit. En die het in elk geval doet voorkomen alsof wat zich thans als joodse werkelijkheid en als joods vraagstuk manifesteert, alleen maar kan worden benaderd uit de genoemde significante jaren der contemporaine historie. Alsof de geschiedenis niet langer was!

Teneinde het geheugen van de lezer op te frissen (joodse én niet-joodse) wordt in dit boek een poging gewaagd een doodgewaand fragment uit de geschiedenis der Nederlandse joden te laten herleven. Uit

7