Het lied van de olifant

De schildersbaas maakte een lat met „Welkom in deez⁵ schone stad”.

Ook kwam ⁵t muziekcorps zich vertonen met klarinet en schuiftrombone.

De bakker bakte ^Jn grote taart, waarop in suiker een wit paard.

Dat leek op d’ olifant misschien; een echte had hij nooit gezien.

Het duurde nauwelijks een uur, of men kon reeds, bij scherp getuur, de omtrek aan de kim ontwaren van ’t grootste feit sinds honderd jaren.

Het leek, dacht boer en dorpeling, wel of de hele aard verging. Verschrikkelijk was het gedonder der poten van het wereldwonder.

En ook — wat hen nog meer verbaasde — leek het of er een motor raasde.

Een pientre boerenjongen riep, dat ’t dier vast op benzine liep.

In deze dagen van motoren klonk hun dit niet vreemd in de oren. Maar het gedaver was toch niets dan ⁵t ronken van de motorfiets.

Die had de olifant bereikt, of liever: slechts de staart, die prijkt daar waar zijn lijf niet verder-gaat.

De burgervaar greep hem kordaat,

23