Grondtoon

Veere

Er waaien hippe baarden in de straten van Veere. Men zou de golfslag van het gras buiten de veste er haast door vergeten.

Maar als de laatste schoen is weggestapt,

de laatste deur achter de levenskunst

is dichtgetrokken, zingt het oude lied

met oude kracht, halen de uiteinden der stad

weer zoveel verte naar zich toe

dat de bezinning zich verbergen moet

en louter luisteren wordt en wachten,

een wezen rustend in zijn opgevouwen

vleugelwijdte en daarna

nog minder, een ondenkbare gedachte.