Stormen en stilten

WAAR GAAT HAAR LICHT NOG OM.

Waar gaat haar licht nog om? Ik weet niet meer hoe het bewegen in haar voortbeweegt, of er nog hemel in haar ogen staat en zonnewarmte in haar open mond; of zij nog woorden tot de avond zegt om zich te redden voor het zwarte vuur dat achter haar bewustzijn woeden ging wanneer de dag verviel tot blinkend puin.

Ik ga de nachten binnen zonder dat ik het gemartel van haar leven hoor rumoeren in de blinde atmosfeer: snikken en kreunen halfgesmoord, het dof gehamer van haar vuisten op de muur, voetstappen op de koude grond, een gil die openwaait en kantelt als een vlam, gordijnen, ramen losgerukt, de wind die uit de einder toestroomt als een zee, en eindelijk het neergestorte lijf, een trillende ruïne, waar de mond dwaas en vergeefs in openstaat, een put die droog en dorstig zelf naar water snakt.

Soms in de nanacht houd ik mijn gezicht tegen de stilte van de tijd omhoog en luister of haar leven nog geschiedt, maar nooit dringt er iets anders tot mij door dan blanke wind, van haar bleef mij geen spoor.

40