Terug door de tijd

Het eerste en het laatste

Mens is het eerste en het laatste woord.

Hemel en aarde bewonen hem. De som der wereld is bijeengebracht in zijn organen. Zijn ogen zijn zeespiegels, omgeven door een ronde horizon.

Alle geluiden en stilten worden

levend in zijn gehoor. Er gaat voortdurend

een tasten door hem heen, bezinning

die naar haar oorsprong en haar grenzen zoekt.

In zijn adem, in de gang van zijn leden

planten zich scheppingsritmen voort, getijden

van wateren, bewegingen van wind.

De zon ontwaakt in zijn haren, de nacht

legt in zijn oogholten haar donker neer

en breidt zich uit. Mens is het eerste

en laatste woord. Wie meer wil zeggen, ijlt

zijn angst na, maakt zijn koorts tot warmtebron

van het heelal. Inmiddels blijft

het raadsel ongerept, schuift jaar na jaar

voorbij, ziet geslacht na geslacht

de tijd vergaan tot mist en legt zich in

de eeuwigheid ter ruste. Lichamen,

verstoten buiten elke denkbaarheid,

wijzen met al hun verschrompelde leden

naar de dode windstreek van het niet,

vallen uiteen en worden opgelost

in het luchtledig. Eerste en laatste

getuigen van het zijn, dezen alleen

kan ik omarmen met woorden, staande houden

in mijn stem totdat ook die

verdampt zal zijn en al wat heden is

ondergesneeuwd wordt door vergetelheid.