Het kerkje is zoo oud, zoo oud de zwarte dennen rui sehen zacht, de blanke gouden hagenvacht murmelt stil en vertrouwd,
naar ’t wit-verweerde slanke schip. En hoog, oud en geslagen, zeer, buigt het vermolmde hoofde neer de toren, berstend rib en rib.
De zonne guldt den gulden haan en 't £tl — met groen en grauw bestoven — verbogen transen hoog naar boven en ’t deurtje aan de beenen aan.