Zangen van hoop

ZANDSCHIPPERS

In ’t donkre schipje wroeten de paren, de vader en moeder het kind met kind de bruine wroeters die ’t zand vervaren die drijven met water en wind.

En waar zij komen werpen hun armen met Mekkende schokken het zand omhoog: een vel om wat beenen een maag en wat darmen een dof, gebroken en hooploos oog.

In ’t ruimpje als een doodenkot daar bukken zij* samen als regen giert, een lampje schijnt er, de lucht is er rot en vocht is er veel en afzichtlijk gediert.

In ’t donkre ruimpje sterven er velen — die niet in het donkere water vergaan — zij eten, slapen, vechten en telen hun leven is vroeg heel vroeg gedaan.