Ik wens u smakelijk eten luisteraars (artikel van Mels Sluyser)

Sluyser maakte echter een abrupt einde aan de discussie door voor te stellen het in dat geval maar 'De Wijwatergeus' te noemen. De minister-president grinnikte en gaf verder verzet op.

Sluyser schreef teksten voor beide programma's en nam daarbij ook een jaar lang de leiding op zich van de quasi-illegale zender De Flitspuit die de indruk moest wekken in het bezette gebied te opereren en daarmee het verzet in Nederland trachtte aan te moedigen. De Flitspuit was zonder meer het station dat het best de stemming in Nederland bleek aan te voelen. Het was opgezet door de Political War Executive, een Engelse Inlichtingendienst die erop uit was de Duitse propaganda met vaak ophitserige tegenpropaganda te ontmaskeren. Afgezien van leuzen als OZO (Oranje Zal Overwinnen) of OKE (Oranje Komt Eerstdaags) kon Meyer Sluyser, die de teksten schreef, daar zoveel als hij maar wilde met het wapen van sarcasme zwaaien. De uitzendingen waren meestal gericht op met naam genoemde NSB'ers die keer op keer heel primitief gewaarschuwd werden dat als de oorlog voorbij was, zij erop konden rekenen kennis te maken met Bijltjesdag, de brute afrekening met allen die met de moffen hadden geheuld. Sluyser beschreef hoe het daarbij toeging in zijn boek Daar zaten wij - Impressies over Londen '40-45' (uitgeverij Kosmos).

Toen mij het verzoek (of was het een opdracht?) bereikte om dit karwei op te knappen, zei ik: 'Nee, neem voor mij maar een andere schlemiel. De Nederlandse regering zelf is niet verantwoordelijk, maar ik ben wel verantwoordelijk tegenover de regering. Dank u, ik wés al. Laat alstublieft een ander zijn benen breken. Al had ik aanvankelijk duizend aarzelingen, ik heb er achteraf nooit spijt van gehad. Ik pleegde zoveel mogelijk overleg met verantwoordelijke lieden van of namens de regering, en alles schriftelijk. Vooral de brieven die ik in mijn privé-archief zorgvuldig bewaarde hebben mij na de bevrijding geholpen, toen de Parlementaire Enquête-Commissie precies wilde weten hoe deze vreemde vork in de steel had gezeten, want dat heb ik in Londen wel geleerd, een mens moet nooit proberen het vaderland te redden, tenzij hij daartoe duidelijk en liefst schriftelijk is uitgenodigd.

Ik ontwierp een hoogst origineel plan. Zet in Stockholm een dienst op die alle Nederlandse kranten in een gewoon abonnement probeert te pakken te krijgen. De Nieuwe Rotterdamse Courant even goed als het Bullewijkse Nieuwsblad, ja als het erop aankomt nog eerder de Bullewijker en de Boerkoolstronkeradeelder Courant dan de officiële grote bladen. Ga vervolgens, fantaseerde ik, in Stockholm al die krantjes direct en secuur laten lezen en telegrafeer dan uitsluitend het onbelangrijke nieuws naar Londen door. Ja, u leest het goed, het onbelangrijke, niet het belangrijke nieuws. Dus: in Lutjewierum is een stier losgebroken die de landbouwer Kees van Hengstum over het hek van zijn eigen tuin in de mesthoop heeft geworpen, de vaalt liep slechts weinig schade op. Dét soort nieuws. Mijn redenering was: hoe meer je van die volstrekt onnozele berichten kunt uitzenden, hoe sterker de suggestie wordt dat die zender in Nederland staat. Want in Lutjewierum kunnen ze het controleren.

Voor de Nederlandse luisteraars was het een bittere teleurstelling toen de zender al na een jaar in de zomer van 1942 uit de ether werd genomen, want de Flitspuit was iets waarover men graag praatte. Al in augustus 1941, dus een maand nadat de zender voor het eerst in de lucht kwam, rapporteerde de Sicherheitsdienst dat hij in